Sırtında Ölen Kardeşini Taşıyan Çocuğun Hikayesi – Özlem Dikel yazdı…
Küçücük kalbinde büyük bir acıyla, sırtında ölen kardeşini olağanüstü bir metanetle taşıyan çocuğun fotoğraf tarihine damga vuran hikayesi…
Her baktığımda canımı en çok acıtan karelerden birinin öyküsünü kaleme aldım. Fotoğrafın hikayesinden önce içimden gelenleri sizlerle paylaşmak istiyorum.
Ne böyle bir ana tanıklık etmek ne de fotoğraflamayı isterim.
Başa çıkılması çok zor duygular. Her baktığımda vicdanımda büyük bir isyan yaratıyor. Neden diyorum, neden, neden, neden? Birileri dünyanın bir yerinde kendi silahlarını denerken birilerini vahşice, adeta kağıt parçası yakar gibi, hayatları yok edebiliyorlar. Aklım ve kalbim kabul etmiyor. ‘Hayat herkese adil değil’ klişesi daha nereye kadar devam edecek? Adilleştirme gücü olan herkes küçük bir adım atsa bile dünya şu an ki halinden bambaşka bir yer olurdu. Bu kadar mı zor? – Değil, hiç değil!
Gerçek sorun şu ki yeryüzünün evrim geçirmiş en gelişmiş özelliklere sahip olan canlıları olmamıza rağmen biz insanoğlu kendimizi tamamlayamadık, her şeyimiz muazzam bir uyum içerisinde yaratılırken biz kendimizi bozduk, insan olamadık.
Fotoğraf Joe O’Donnell tarafından Nagazaki‘deki bombalamadan kısa süre sonra çekilmişti.
Joe O’Donnell, Amerikan Ordusu tarafından atom bombasının zararlarının belgeleştirilmesi için Japonya’ya gönderilmiş genç bir fotoğrafçıydı.
O’Donnell, Eylül 1945’ten beri 7-8 ay boyunca bomba sonrası Japonya’daki yaralı ve ölü birçok insanın fotoğraflarını çekti.
Joe O’Donnell’in oğlu, özellikle bu fotoğrafın babasını çok derinden etkilediğini söylemiştir.
Yıllar sonra Joe O’Donnell bir röportajında ise şunları söylemiştir:
“10 yaşlarında yürüyen bir çocuk gördüm. Sırtında bir bebek taşıyordu. Japonya’da o yıllarda çocukların kardeşlerini sırtlarında taşıyarak oyunlar oynamaları çok sık karşılaşılan durumlardandı; fakat bu çocuk kesinlikle farklıydı. Bu çocuğun oraya ciddi bir mesele için geldiğini görebiliyordum. Ayakkabıları yoktu, yüzü kaskatıydı. Bebeğin küçük kafası uyuyormuşçasına sırtında devrilmişti. Çocuk orada 5-10 dakika dikildi.
Beyaz maskeli adamlar çocuğa doğru yürüdüler ve usulca bebeği tutan ipleri çözdüler. İşte o an bebeğin ölü olduğunu anladığım andı.
Adamlar bebeğin ölü bedenini elleri ve ayaklarından tuttular ve ateşin üstüne koydular. Abisiyse oracıkta kalakaldı ve sadece alevleri izledi. Alt dudağını öyle sıkı ısırıyordu ki dudakları kanamaya başladı. Ateş, güneşin batışı gibi sönmeye başladı ve abisi arkasını dönüp yavaş yavaş oradan uzaklaştı.”
Evet Joe’nin sözleri fotoğraftaki acıyı, kabullenişi, içeride kopan fırtınaları pekiştiriyor.
Savaşın acımasızlığını, derin izlerini gözler önüne seren fotoğraf, tarihe geçen önemli fotoğraflardan biri olmuştur.
Özlem Dikel
Joe O’Donnell Kimdir?
Joseph Roger “Joe” O’Donnell, Amerikalı bir belgeselci, foto muhabiri ve ABD Bilgi Ajansı’nın fotoğrafçısıydı.
Doğum tarihi: 7 Mayıs 1922, Johnstown, Pensilvanya, ABD
Ölüm tarihi ve yeri: 9 Ağustos 2007, Nashville, Tennessee, ABD
Kitaplar: Japan 1945: A U.S. Marine’s Photographs from Ground Zero
