Nazmi Ziya Güran’ın Anısına – Ahmet Özel yazdı…

Yaşarken hepimiz hatırlanmak, unutulmamak istiyoruz. ‘Beni hatırlayın’ sözünü çoğumuz büyüklerimizden duymuşuzdur. Çok azımız, çok azımızı hatırlıyor. Kimse sanki hiç doğmamış, hiç yaşamamış gibi dünyanın hafızasından silinmiş olmayı istemiyor. Ama bu genellikle kaçınılmaz bir durum. Şanslı olanlar toplumların hafızalarında birkaç yüzyıl, birkaç bin yıl yaşıyor. Bazı isimler data olarak kayıtlarda kalıyor ancak onların da zamanla sadece istatistiklere malzeme olmaktan öte bir anlamı, değeri olmuyor. Kalıcı olmak konusunda en büyük ölçü, anlamlı üretimler yapmak, yaptıklarınla insan hafızasında etki yaratmak.

Çin Sanatı Üzerinden Sanat Algısına Dair Birkaç Söz – Ahmet Özel yazdı…

‘Unutturmama Kültürü’

Bu konuda siyasetçiler, askerler, felsefeciler, keşif, icat yapanlar ve sanatçılar daha şanslı. Ölümden sonraki ömürlerini diğer insanlardan daha fazla uzatabiliyor. Birde unutulmamayı, toplumun geleneklerine, kendi tarih ve mitolojilerine verdikleri önem sağlıyor. Buna bir anlamda ‘unutturmama kültürü’ diyebiliriz. Bazı toplumlar bazen unutmama ve geçmişini kutsayarak yaşarken, yaşadığı çağı ve zamanı kaçırabiliyor.

Bu yaşantı biçimine İtalya’daki Roma’da bir berber dükkanındaki konuşmalarda şahit olmuştum. Kutsanmış çağ Rönesansın ülkesi olan İtalya’nın o döneminin isimleri ve o dönemin tarihi, sanki o zaman halen yaşanıyormuşcasına oradaki insanların hafızalarındaydı ve ben bu duruma çok şaşırmıştım. Bence hafızamızda geçmişe dair isimler, olaylar olduğu gibi günümüze, geleceğe dair isimler, olaylar öngörüler olmalı ve birlikte yaşamın içinde yer almalı. Geçmişi ve geçmişin isimlerini gelecek için hatırlamalıyız.

“Sen 1937 De Ölmedin”

Bu düşüncelerin hafızamda dolaşmasına sebep dün Sahrayıcedid’te ziyaret ettiğim Nazmi Ziya Güran. Onunla konuşurken ona ‘Sen 1937 de ölmedin, yaptıklarınla insanların hafızalarında hala yaşıyorsun, daha çok yaşayacaksın‘ dedim.

Ahmet Özel